Miniaturka

Mając trochę czasu udało mi się poprawić moją pierwszą miniaturkę, by czytało się ją o wiele lepiej niż dotychczas xD Była beznadziejnie napisana, a historia jest tak ciekawa, że zasługuje na lepsze opisanie jej. Tak więc przedstawiam historię pt:

Przysięgasz? 

Jest o przyjaźni :) Zainspirowałam się własnymi doświadczeniami, a także innych osób. Każdy z nas miał takiego kumpla z podwórka, z którym robiło się dosłownie wszystko: grało się w piłkę nożną, rysowało, żartowało z sąsiadów. W większości przypadków taka przyjaźń przemija. Ale bywają wyjątki. 

Miłego czytania xx
See you soon. 

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Prolog

   23.06.2013r.    Ósma rano. Siedzę w poczekalni w szpitalu. Mam mieć badanie, na którym nie mam zamiaru być. To wszystko przez moją chorobę. "Musi pani robić badania co dwa lata", powiedział lekarz. Do tej pory się na to godziłam, lecz nie tego dnia.    Co chwilę spoglądam na telefon i czekam na ten jeden jedyny sygnał, który będzie moim wybawieniem. Moją mamę pochłonęło czytanie jakiś plotkarskich gazet, mając mnie kompletnie w dupie, jak przez całe życie. Nie licząca się z moim zdaniem i uczuciami, wredna "kobieta". Główny powód mojej dawno skończonej depresji, która nie powróci jeśli w końcu zobaczę ten znak w komórce...    Coraz bardziej się denerwuję. Serce bije mi jak oszalałe. Tupię nerwowo nogą.    Gdzie wy jesteście?, pomyślałam.    I jak na życzenie dostaję sygnał. Wychodzę pod pretekstem, że dzwoni moja przyjaciółka i bezproblemowo zabieram swój czarny plecak z naszywkami. Mama niczego nie zauważa ani nie słyszy. Wychodzę z poczekalni, idę krótkim
Czytaj więcej

Część II: Upadek - Rozdział 14

   Czuję, że się unoszę. Nie, ktoś mnie niesie. Słyszę jego oddech. Swoimi silnymi rękoma trzyma mnie mocno. Nie wiem dokąd zmierza. Nie mam siły by otworzyć oczy i zobaczyć kim jest. Jestem bardzo senna i czuję, że za chwilę odpłynę. Ten ktoś poprawia moje ułożenie na jego rękach, po czym się zatrzymuje.    - Hej - ktoś zaczyna mówić szeptem - Ja idę do domu. Przeproś ode mnie wszystkich, że nie zostałem na noc - to chyba Chad.    - Dobra, przekażę - odzywa się - Cześć.    Rusza dalej. Wchodzi po schodach. Nadal nie wiem kto mnie trzyma. Próbuję myśleć. Kto zazwyczaj mnie zanosi, gdy zasypiam? Matt? Nie. Jared?    Cicho jęknęłam. On to usłyszał.    - Ciii, spij dalej - szepcze mi do ucha.    Kładzie mnie na miękkim łóżku i przykrywa kołdrą. Delikatnie muska ustami moje czoło. Chcę otworzyć oczy, poruszyć się, powiedzieć cokolwiek. Nie mam sił. Łóżko było tak bardzo wygodne, że odpłynęłam w sen po kilku chwilach. Ostatnie co pamiętam to ciepło jego ramion...    Obudziłam się g
Czytaj więcej

Rozdział 13

Sylwester    Z samego rana pojechałam do Artura, gdyż miałam go potem nie widzieć aż do wieczora. Chciałam z nim chwilkę pogadać, bo od czasu mojego zasłabnięcia, nie widziałam go w ogóle. Nie wypuścili mnie wtedy ze szpitala i zostałam na całą noc. Potem spałam cały dzień, gdyż szpitalne łóżka były strasznie niewygodne i nie zasnęłam ani razu. Tak więc dopiero teraz się z nim spotkałam.    Leżeliśmy razem w łóżku na brzuchu, głowami obróconymi do siebie. Patrzeliśmy sobie w oczy. Artur miał rękę pod moją bluzką i opuszkami palców miział moje plecy. Cały czas się do mnie uśmiechał. Ja dłonią gładziłam jego policzek. To jedna z takich chwil, gdzie nie musieliśmy się odzywać. Wystarczyła nam nasza obecność.    - Tęskniłam za tym - westchnęłam.    - Ja też - zbliżył twarz, by mnie pocałować.    - Czemu z tobą jest tak dobrze?    - Bo cię kocham - szepnął.    Słysząc te słowa coś w moim sercu zakuło. Artur pierwszy raz powiedział mi, że mnie kocha. JA sama nie byłam pewna uczuć do
Czytaj więcej